Vast in lasten

‘Ik zie medewerkers die niet in hun kracht zitten, maar hun functie moeten behouden vanwege de vaste lasten die ze hebben’ Een losse opmerking uit een spontaan gesprek als managers onder elkaar. Een opmerking die bij mij is blijven hangen. Zag ik daarin misschien mijn situatie samengevat?

Samengevat

Hoe gaat dat als je jong bent. In mijn geval getrouwd. Na een aantal jaren een eigen woning gekocht. Zo’n hoog mogelijk lening om de aankoop te financieren. In de verwachting dat je inkomen groeit door periodieken. In mijn tijd werd de aankoop van een eigen woning gestimuleerd. Altijd beter dan huren want je bouwt vermogen op. Na jaren hadden we (vijf keer verhuisd) de woning, volledig verbouwd en opgeknapt naar onze smaak, om samen dachten we oud te zullen worden.

Ons (huwelijks)leven was – kort na ons trouwen – anders gegaan dan verwacht. Na ruim drie jaar huwelijk bleek ik ernstig ziek, kanker te hebben. De behandelingen die volgden hadden een positief resultaat, de kanker blijft weg. Alleen hebben we toen onvoldoende gerekend met de ‘gevolgschade’. Hoewel we goed op de hoogte waren, onderschat. Schade die met het ouder worden alleen maar meer voelbaar wordt en op alle levensgebieden belemmerd. Wat ik deed was negeren of overwerken. Gemakkelijk(er) als voor je omgeving ‘de schade’ niet zichtbaar is, zij jouw klachten (met uitzondering van mn vrouw) bagatelliseren. ‘Kom op je bent nog zo jong’. Tot je volledig uitgeput – voor de zoveelste keer – bij de huisarts zit en in tranen uitroept: “Minder gaan werken? Hoe moet en we dán (financieel) rondkomen?”

Het best samengevat: Wij zitten ‘vast in lasten’. Woning gekocht op een inkomen van een functie die mijn belastbaarheid te boven (b)lijkt te gaan. Dat heb ik nog tien jaar daarna volgehouden, een aantal andere banen verder en toen kwam het (zelf) inzicht. Mede door de opmerking van de betreffende manager die bleef hangen.

Rust beter dan werk

Met dat (voortschrijdend) inzicht mijn vrouw verteld dat ik om reden van de vaste lasten de aflopen 10 jaar heb volgehouden, overleefd. Dat had zij nooit zó begrepen. Toen haar de vraag gesteld of zij bereidt was mee te verhuizen om daarmee de vaste lasten te verlagen. We ons huis waar wij toen woonden (2-onder-één-kap) – met pijn in het hart  – voor een redelijke prijs verkocht. De investering die wij hadden gedaan haalden kon de prijs die het opbracht niet vergoeden. Binnen 14 dagen hadden we een woning verkocht en een andere woning gekocht.

Wat viel er een last van ons af. De vaste lasten halveerden. Noodgedwongen leven van een uitkering is zelfs goed voor ons te doen. Wat blijkt ons uit ondervinding dat ‘rust beter is dan twee handen vol werk’. Dat gunnen we iedereen! Zeker degenen die ‘vast in lasten’ zit.

Verliesaversie

Waarom dat moeilijk is? Wij blijken als mens last te hebben van ‘verliesaversie’. Wat blijkt dat waar, ook als we om ons heen kijken. Wie wil opgeven wat hij of zij bezit? Het doet wat met je zijn. Wij vonden het niet gemakkelijk. Dat blijkt ook wel hoelang wij erover hebben gedaan om deze stap te zetten. Toch doen! Een stap(je) terug, minder vaste lasten, zodat je kan gaan doen wat je (nog) wel kan of altijd had willen doen. Het geeft zoveel rust en voorkomt overbelasting.

Ben je benieuwd hoe jij die – best moeilijke, emotionele – stap kan zetten? Of heb je een andere vraag om ook Bewust Verder gaan? Schroom niet om contact op te nemen!